Aankondiging 'Omèr'

een 24 episodes tellende Substackroman - wat zeg ik: een episch epos, dat wordt het! Zonder sonnetten, wel met ritme, flauwe allusies en misschien een episode met louter één lange hoofdzin. Epic.

Een traditie waarmee ik al een lustrum opgehouden was: iets artistieks doen rond kerstavond. Waarom? Omdat het toch niemand kon schelen - behalve mij. En enkele maanden later won ik… You know.

DUS: geen imitatio, wel pastiche, misschien zelfs aemulatio - met mij weet je nooit. Van 1 tot 24 december schrijf ik elke dag een episode van 'Omèr' die finaal uiteraard een geheel van stevige romanlengte zal opleveren. Ik zal niet tricheren: ik schrijf elke dag mijn deel. Elke episode verhaalt een uur tijd in het leven van Omèr, van 24 december '24 om 6 uur tot... je snapt het wel.

SYNOPSIS

24 december '24, 6 uur in de ochtend. Het spreekwoordelijke huis dat tussen nacht en morgen staat, is Omèr ontgaan. Dat dat een bundel van Claus (Hugo, niet Santa) is, dat ook. Whatever, ook in de vroege ochtend van kerstavond maakt hij zich kl

aar voor zijn dagbesteding van oudsher: het verkeer in de Puymbroeckstraat in Rupelmonde overschouwen, Carapilsje dabei, chillen, babbeltjes slaan met passanten uit de heimat van een of andere beroemde schrijver - Paul, James, Cyrilius, toch ook Omèr? Hij weet het niet meer. Het heeft geen belang. Zoals het ook geen belang heeft dat steeds minder mensen een babbeltje met hem slaan. Ze kunnen hem niet horen door die djingeldjangelsirènemuziek in hun oren of negeren hem van de ene dag op de andere. En dat terwijl vroeger iedereen één was in de Puymbroeckstraat in Rupelmonde, een dorp van 3000 inwoners, bekend om de oudst werkende getijdenmolen in West-Europa, de cartograaf Mercator en ja, die minst werkende beroemde schrijver van wie Omèr steevast de naam vergeet. Ouderdom. Slokje Cara.

Genieten doet hij van de passage van de wagens, als een rallyrace waarin alleen de BMW's hun best doen, en de dagelijkse jogbeurt van Penny. En dat allemaal in zijn eeuwige steun & toeverlaat: zijn plastic polypropyleen tuinstoel, een erfstuk van zijn overgrootmoeder Ikeaä, zegt hij altijd als grap die niemand snapt. En als iets de protagonist dierbaar is, weet je dat er onheil op komst is. Een soort doemday, zeg maar.

'Omèr', te lezen op mijn Substack. Voor mij is dit experiment eigenlijk een onmogelijke opgave: in niets zou je de auteur van En de luchtspiegel die ons portretteert met die van The Big Nada, ergens in het midden kunnen vergelijken en nu ga ik de twee schrijfstijlen door de blender malen. Geen idee wat er morgen zal gebeuren in de episode, het is méér dan Joyce die Vergilius (die Homeros achterna ging) en Homeros als ijkpunt gebruikte. Er zit oprechtheid in, vast verdoken ook wel wat van mijn eigen leven - en het belangrijke bedekt, niet on the nose. Ik schrijf alleszins nergens naartoe, maar zoals Joyce ook vierkant zijn zin deed, ga ik dat nu ook doen, om het plezier in mijn beroep van weleer weer terug te vinden. Nu de dagelijkse episodes, alsof jullie over mijn schouder meekijken, op mijn verjaardag de e-book-versie en als er voldoende pre-orders zijn tussen Kerstmis en de 20e januari (50), komt er een eerste druk onder de paraplu van Primavesi Press: Max Edition (grote uitgaven), een van de onderafdelingen/bandleden van The Plastic Barbie Band, dat zich in de nabije toekomst wil opwerpen tot een (mini-)uitgeverij van chapbooks, vorm-experimenten, tekstuitgaven en als de boîte goed draait, een serieuze uitgeverij die geen boeken aankondigt die al klaar zijn maar nog anderhalf jaar moeten wachten. Maar het is een uitgebreide band.

Hoe dan ook: een experiment, een pastiche, een clash tussen de hermeneutiek van weleer en de satirische popcultuurstoemp van nu. Schrijven is werken (jawel, VDAB), je werk niet fijn vinden, dat is… vreselijk. Dus ineens de lange test: een resultaat zonder oogmerk, behalve plezierig mijn stream-of-consciousness nog wat aandikken. Voor platitudes ben ik niet, maar die hommage compenseer ik met flauwigheden en anachronismen. Vier keer in mijn leven echt succes gehad op theatraal of literair vlak, en dat waren de vier keren dat ik volledig MIJN zin deed, zonder te hopen dat dit of dat - terwijl anderen varianten op “Don’t shoot, Vinny” tegen me zeiden. Nog steeds, maar ik luister niet meer, zo gaat het goed, beter, weer een kilometer.

Vandaar: abonneer je gratis, volg dag per dag de lotgevallen van Omèr, uur per uur beschreven, en je hebt iets gelezen dat o.a. de überpastische Ulysses - het meest onuitgelezen boek ter wereld - als inspiratiebron heeft. Want uiteraard zit er veel meer in dan de pastiche op de imitatio en de aemulatio. Sculptures of anything goes, en zo schrijf ik graag, goed, geweldig. De mix van zelf opgelegde druk over een in se ongevraagd project is voor mezelf ook bedoeld om te zien of mijn happy places (theaterzaal, literaire wereld) me helpen volledig te genezen van angsten en vervreemding van mezelf, eenzaamheid, mezelf niet meer zijn, zien, nog maar een halve tong hebben omdat ik er de afgelopen acht jaar al zo vaak op heb gebeten voor de lieve vrede - vaak ten koste van mezelf, maar eens een gemakkelijk mikpunt… Nieuwe start, jawel.

Dus in de loop van de dag episode 1 van Omèr. Je kan natuurlijk stiekem een kijkje komen nemen zonder je te abonneren - stel je voor dat ik belangstelling ervaar - maar een subscription is natuurlijk gemakkelijker, want: e-mailmeldingen. Na 20 januari 2025 verdwijnt Omèr hier achter de paywall. Vanaf dan is het wel te koop als nieuw vormgegeven e-book - met ISBN-nummer e.a. - voor alle soorten e-readers voor de niet-ronde prijs van €3,50. Een woordje uit De American Supremacy Dream dromen is weerlozer - want meer waarde dragend. En mochten er voldoende pre-orders zijn (50), zal een van de vertakkingen van The Plastic Barbie Band - Primavesi Press, voor snelle, compacte DIY-uitgaven of voor Max Editions zoals dit boek in wording er een is - een paperbackversie uitbrengen. En laten we elkaar Yannick noemen: dan geef ik het vorm en breng ik het uit via de kanalen waar je boeken kan kopen. First things first: 24 hoofdstukken in 24 dagen schrijven en de kaap van de 40 000 woorden minstens hebben gerond. Mij kennende…

Theoretisch gezien bestaat mijn doelpubliek uit (voormalige) literatuurstudenten - easy - die niet jaloers zijn als iemand niet gewoon doet - daar gaan ze - en die een degelijke notie hebben van de geschiedenis van moderne literatuur - ja, de resterende mensen uit de doelgroep hebben dat - en van populaire lage cultuur - hmmmm - en van mijn eigen oeuvre - fuck. 50 pre-orders? No such thing. Of mensen kunnen het doen omdat ze mij leuk vinden. Nieje nieje nieje.